O fundacji kościoła w Bobrownikach nic bliższego nie wiadomo. Możemy przypuszczać, że pierwszy kościół (kaplica?) pod wezwaniem św. Bartłomieja Apostoła powstał około XIII wieku, kiedy Bobrowniki były wsią służebną. Św. Bartłomiej jest patronem garbarzy, a więc zawodu ściśle związanego z zajęciem wykonywanym wówczas przez mieszkańców wsi. Służebność wsi skończyła się w 1365 roku, kiedy to Bobrowniki otrzymał od króla Kazimierza Wielkiego Wierzbięta z Paniewic.
W tym czasie kościół w Bobrownikach musiał być parafialnym, gdyż w akcie erekcyjnym kościoła doruchowskiego został on pominięty. Potwierdza to tezę, że interesujący nas kościół istniał wcześniej, niż kościół w Doruchowie (1415 r.). Na podstawie wizytacji z 1634 roku stwierdzamy, że kościół w Bobrownikach był już filią parafii Doruchów. Kmiecie bobrowniccy płacili plebanowi doruchowskiemu tytułem kompozyty po 20 groszy z łanu, a nauczycielowi po pół miary żyta. Właściciele wsi Piotr Wierzbięta i Maksymilian Biskupscy zapisali temuż plebanowi w 1634 roku 200 zł, zobowiązując tym samym właścicieli Bobrownik i Skrzynek do corocznego czynszu w wysokości 16 zł. Jednocześnie zobowiązali go do odprawiania nabożeństwa z kazaniem w każdą trzecią niedzielę miesiąca w kościele bobrownickim dopóty, dopóki wieś nie będzie miała własnego plebana. To ostatnie nigdy się nie spełniło.
Podczas wizytacji w 1638 roku zaznaczono, że drewniany kościół był pod wezwaniem św. Bartłomieja.
W dniu 5 września 1651 roku odbyła się wizytacja kantora Katedry Wrocławskiej, Marcina Waltera. Wizytator odnotował: "W parafji Doruchowskiej jest we wsi zwanej Bobrowniki, kościół filjalny, z drzewa zbudowany pod tytułem św. Bartłomieja Apostoła, patronatu królewskiego. W kościele są 2 ołtarze i kielich, innych paramentów niema. Proboszcz z Doruchowa co trzecią niedzielę każdego miesiąca odprawia tu nabożeństwo i przywozi ze sobą potrzebne paramenta. Od każdego łanu kmieciego pobiera rocznie po 20 groszy i od całej wsi razem 6 polskich złotych". Ponadto wizytator postulował, aby zakazać franciszkanom sprawowania tutaj czynności duszpasterskich, ponieważ pełnili je bez należytego zezwolenia, a w dodatku włączali się w sprawy parafii.
W latach 50-tych XVII wieku w Bobrownikach przebywali Bracia Czescy. Przybyli oni tutaj prawdopodobnie z Kierzna w końcu 1651 roku. Jednak na podstawie uchwał sejmowych z 10 lipca 1658 roku wyznawcy nowej religii musieli do 1661 r. wrócić do kościoła katolickiego lub opuścić kraj.
Po opuszczeniu Bobrownik przez Braci Czeskich nastąpiła nowa konsekracja kościoła, który otrzymał za patronkę św. Barbarę. Wybór patronki wiązał się z tym, że nowymi właścicielami Bobrownik zostali Madalińscy h. Larysza z Torzeńca, którzy byli przywiązani do kościoła św. Barbary w Wyszanowie, gdzie Jan Madaliński był proboszczem, a później został biskupem gnieźnieńskim.
Z kolejnej wizytacji kanonicznej przeprowadzonej w dniu 21 listopada 1670 roku przez księdza Wawrzyńca Joanstona, proboszcza z Namysłowa, wynika, że kościół filialny należy do parafii doruchowskiej i jest już pod wezwaniem św. Barbary. Posiada jeden ołtarz. Jest to kościół drewniany kryty gontem, na kościele jest tylko jeden dzwon. W kościele jest tabernakulum, ale z obawy przed złodziejami nie przechowuje się tutaj Najświętszego Sakramentu. Proboszcz z Doruchowa odprawia tu mszę świętą tak jak dawniej, w trzecią niedzielę miesiąca (co przetrwało prawie 300 lat, aż do 1939 r.) Wizytator podaje, że kościół jest utrzymany w dobrym stanie.
Wymieniony w wizytacji z 1670 roku kościół przetrwał do lat trzydziestych XVIII wieku. Kościół w Bobrownikach wymienia się w wizytacjach biskupich jeszcze trzykrotnie: w 1666 , 1778 i 1851 roku. W 1735 roku pobudowano nowy drewniany kościół, który służył mieszkańcom Bobrownik prawie 100 lat. Na początku XIX wieku kościół został mocno zaniedbany i spustoszony do tego stopnia, że służył za schronienie włóczęgom i złodziejom. Z uwagi na te zniszczenia archidiecezja poznańska wydała rozporządzenie o jego rozbiórce. Polecenia tego nie wykonano, ponieważ ówczesny dziedzic Bobrownik, Hipolit Belina, w testamencie z 19 marca 1831 roku polecił swoim następcom przeprowadzić gruntowny remont kościoła. Dokonano tego w 1832 roku, o czym świadczy wyryta na zewnętrznej południowej stronie prezbiterium data. Wówczas kościół został przedłużony w kierunku zachodnim. Przedłużenie zostało wykorzystane na zbudowanie pod kościołem rodzinnego grobowca Belinów. Wejście do grobowca usytuowane jest po zachodniej stronie (obecnie zabetonowane). Wygląd kościoła z 1832 roku, dzięki przeprowadzanym remontom, przetrwał do dzisiaj.
W 1910 roku przeprowadzono renowację kościoła. W latach 1939 - 1945, na polecenie władz okupacyjnych, kościół był zamknięty. W 1956 roku wyremontowano dach na kościele, a rok później położono nowa polichromię, przedstawiającą życie św. Barbary. W 1972 roku pokryto dach kościółka nowym gontem, a w 1979 roku Edward Haladyn (1949 - 2007) z Ostrzeszowa (urodzony w Bobrownikach) na nowo odmalował kościółek. Polichromia przedstawia życie Pana Jezusa. W 1980 roku obok zakrystii po północnej stronie kościoła dobudowano salkę katechetyczną. W 1999 roku ponownie remontowano dach, a w 2003 r. położono chodnik z kostki granitowej wokół kościółka. Nowy chodnik poprowadzono częściowo przez znajdujący się tam grób kapitana wojsk polskich Józefa Madalińskiego (1774 - 1809).
(Tekst opracowany przez państwa Marię i Macieja Latajków).
http://bobrownikinadprosna.pl/content/view/68/75/